Blog #38: 'Duik in het diepe'
Nahied deelt in een blogserie, als vestigingsdirecteur van Inholland Rotterdam en domeindirecteur Business, Finance en Law, haar visie en ervaring met betrekking tot actuele maatschappelijke thema’s. Met een verfrissende kijk op zaken, helikopterview en een dosis energie legt ze verbinding tussen de hogeschool en de buitenwereld.
Rotterdam, 20 september 2024
Welkom nieuwe studenten! Misschien voelt het alsof je voor het eerst het water in gaat om te duiken: een beetje spannend, alles is nieuw, en je hebt geen idee wat er onder de oppervlakte schuilt. Maar geloof me, je gaat genieten van al het moois onder water (lees: in je studie en studentenleven).
Samen optrekken is belangrijk en dat zag ik tijdens een sportdag in Heemstede met studenten Finance uit Amsterdam en Haarlem. Tafeltennis stond onder andere op het programma en daar ben ik gek op. Stond ik daar in mijn nette jurk bij die tafeltennistafel. Gelukkig heb ik altijd een paar sneakers in de auto.
Elkaar door moeilijke momenten heen trekken
Ik ontmoette allemaal leuke studenten. Ze zochten elkaar op, gingen met elkaar in gesprek, hadden samen lol. Die dag viel me op hoe studenten er voor elkaar waren. Eén jongen was niet zo goed in tafeltennis, maar aan het eind van de dag kon hij tegen de sterkste jongens op. Dat is het mooie van samen dingen doen: je helpt elkaar, je leert van elkaar, je maakt het leuk samen. Ik gun het onze studenten daarom om binnen hun studie een netwerk op te bouwen om elkaar door moeilijke momenten heen te helpen.
‘Mijn moeder duikt niet, want die is bang’
Terug naar die duikmetafoor. Ieder jaar gaan mijn familie en ik op duikvakantie naar La Palma. Eerst deed ik nooit mee, want onder water was ik niet ‘in control’. Tot ik voor het blok werd gezet door de duikdocent. “Wat is jouw maat?” vroeg hij me. “Mijn moeder duikt niet, want die is bang”, antwoordde mijn zoon snel. “Kom maar met mij mee”, was kordaat de reactie van de duikdocent.
Blauwe plekken
Terwijl we afdaalden in de diepte, klemde ik me zo stevig vast aan de duikdocent dat die er vast blauwe plekken van kreeg. Tot ik op een bepaald moment ontspande en begon te genieten van de schoonheid van de onderwaterwereld. Wat eerst beangstigend leek, werd uiteindelijk een onvergetelijke ervaring.
We helpen jou met je duik in je studie
Jouw reis bij Inholland kan best wel eens op die eerste duik lijken. In het begin kan het overweldigend voelen; een nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe verwachtingen. En net als ik toen, hoef je dit niet alleen te doen. Jouw ‘duikdocenten’, zoals studentenbuddy’s bij het Studentsucces Centrum, coaches of decanen, staan voor je klaar. Samen maken we jouw studie niet alleen leerzaam, maar ook superleuk. Net zo leuk als tafeltennis in een jurk.
Dus pak onze hand, knijp erin en laten we samen duiken. Tot je voelt dat je weer alleen verder kunt gaan.
Blog #40: 'Vind de schatten in jezelf met Treasure Hunt'
‘Ervaren hoe je onderwijs, onderzoek en werkveld verbindt’
Blog #37: 'Je hoeft niet te vechten om je gelijk te halen'
Blog #36: 'Het belang van persoonlijk contact'
Nahied deelt in een blogserie, als vestigingsdirecteur van Inholland Rotterdam en domeindirecteur Business, Finance en Law, haar visie en ervaring met betrekking tot actuele maatschappelijke thema’s. Met een verfrissende kijk op zaken, helikopterview en een dosis energie legt ze verbinding tussen de hogeschool en de buitenwereld. Rotterdam, 14 maart 2024 Iedere uitdaging kun je in je eentje oppakken, maar het samen doen met verschillende partijen werkt beter. Laten we daarom vaker over onze schaduw heen kijken en spreekwoordelijk de hand van de ander pakken. Ze zitten niet meer op hun eigen eiland, zag ik tijdens de teamleidersdag van het domein Business Finance and Law van Hogeschool Inholland. Ze waren allemaal voor het hele domein aan het werken. Bijvoorbeeld toen het ging over de instroom van nieuwe studenten: wat hebben we nodig om die te verbeteren? Hetzelfde gold voor de doorstroom van onze studenten naar het volgende jaar. De teamleiders maakten een analyse voor alle opleidingen samen, waarna iemand voorstelde om het voortouw te nemen voor het vervolg. “Als jullie dit willen, heb ik dit van jullie nodig.” Iedereen stond in de hulpstand Dat deed mij goed; om vanuit gezamenlijkheid te kijken naar het belang van studenten en het onderwijs. Iedereen stond in de hulpstand, wilde elkaars deskundigheid gebruiken en van elkaar leren. Met andere woorden, ze keken over hun eigen schaduw heen om het samen te doen op verschillende niveaus. Zonder het belang en de identiteit van de opleidingen te vergeten overigens, want de student kiest immers voor een opleiding en niet voor een domein. Het kwam echt vanuit het team. We doen het met z’n allen. Met frisse blik houden ze ons scherp Een vergelijkbaar moment ervaarde ik toen onze vrienden van de Raad van Advies bij ons te gast waren. De leden komen uit onder andere de juridische, economische en overheidssector en adviseren ons over verschillende onderwerpen. Ik was blij met hun eerlijke feedback en zag hoe waardevol het is dat we als hogeschool samenwerken met partners buiten ons. Met frisse blik houden ze ons scherp. We doen het met z’n allen. Van school geschorst Een laatste voorbeeld over het belang van samen optrekken, hoorde ik op de radio. Het item ging over wangedrag bij leerlingen op de middelbare school tegenover hun docenten. Steeds meer leerlingen worden om deze reden van school geschorst. Als ouders wijzen naar docenten en andersom is de oplossing ver weg. Als in plaats daarvan ouders, docenten én schooldirecteuren hierin samen optrekken, eventueel in combinatie met jongerenwerkers en/of psychologen, komen we verder. We doen het met z’n allen. We hebben elkaar nodig. Zoek elkaar op, ook al is dat een uitdaging.
Nahied deelt in een blogserie, als vestigingsdirecteur van Inholland Rotterdam en domeindirecteur Business, Finance en Law, haar visie en ervaring met betrekking tot actuele maatschappelijke thema’s. Met een verfrissende kijk op zaken, helikopterview en een dosis energie legt ze verbinding tussen de hogeschool en de buitenwereld. Rotterdam, 16 februari 2024 Een paar dagen in een koud huis zitten is onaangenaam, maar wie in oorlog zit heeft helemaal niets, behalve onzekerheid. Het beste uit jezelf halen, is dan niet aan de orde. Waarom krijgt vrede op aarde geen prioriteit, zodat we miljarden kunnen steken in talentontwikkeling? Onder een deken en met een kruik zit ik op de bank te werken. De centrale verwarming in mijn huis is kapot dus ik zit een paar dagen in de kou. Ondanks de open haard, de elektrische verwarming en goede isolatie van het huis ervaar ik het als onaangenaam. Hoe relatief mijn ongemak is, realiseer ik me als ik ’s ochtends meteen na het wakker worden het nieuws op tv aanzet. Ik zie verwoeste huizen, mensen zonder dak boven hun hoofd en zonder eten. Ik voel me niet happy in mijn koude huis, laat staan dat je geen huis hebt in de kou en leeft in onzekerheid hoe lang dat nog zal duren. Het is alleen maar machogedrag Honderden miljarden euro’s worden er in oorlogen gestoken en groepen staan tegenover elkaar in de wereld. Het is alleen maar machogedrag. Wat levert dat op? In mijn ogen alleen maar ellende en verliezers. Blijkbaar hebben we niks geleerd van de Tweede Wereldoorlog terwijl we de gevolgen elk jaar op 4 en 5 mei herdenken. Ik merk dat ik heel erg boos word van deze situatie. Vrede moet ons gezamenlijke doel zijn Waarom is vrede op aarde niet ons belangrijkste gezamenlijke doel? Zonder oorlogen in de wereld kunnen we zo veel geld besteden aan basisbehoeften voor iedereen, zoals een dak boven je hoofd, genoeg eten, een veilige omgeving. Dan komt er ruimte om energie en geld te steken in kansengelijkheid in wereld, want we hebben elk talent nodig. Elk leven is een talent Ik geloof dat elk leven een talent is. Die persoon kan de kracht zijn van innovatieve oplossingen voor de uitdagingen van de wereld. Zonder oorlogen kunnen we miljarden investeren in mensen en hun talenten. Wie niet bang hoeft te zijn in, of voor een oorlog kan zich ontwikkelen en uitgroeien tot waardevolle professional. Het beste uit jezelf kunnen halen is positief voor de wereld, voor de aarde. Welke talenten laten we gaan als er oorlogen blijven, wat zoveel levens kost? Ik kan de wereld niet veranderen, maar er zijn altijd dingen die ik wel kan doen. Ik neem de verantwoordelijkheid om mensen hun talenten te laten ontwikkelen. Alle studenten die bij ons naar school gaan, krijgen de kans om het beste uit jezelf te halen. Zij gaan daarmee het verschil maken.
Nahied deelt in een blogserie, als vestigingsdirecteur van Inholland Rotterdam en domeindirecteur Business, Finance en Law, haar visie en ervaring met betrekking tot actuele maatschappelijke thema’s. Met een verfrissende kijk op zaken, helikopterview en een dosis energie legt ze verbinding tussen de hogeschool en de buitenwereld. Rotterdam, 25 januari 2024 Het leven is korter dan je denkt. Probeer lief te zijn voor elkaar. Soms worden verschillen tussen mensen gezien als iets akeligs, iets negatiefs. Bespreek het, zodat je met die verschillen kunt omgaan. Dat is de basis voor samen de beste oplossing bedenken. In mijn kantoor stonden op 17 januari een foto van haar, een kaars en een fles witte wijn. We herdachten onze geliefde collega Ingrid Moes die een jaar eerder overleed. Ik herinner me die dag in 2023 goed. Veel collega’s waren in tranen en zochten elkaar op. Het verdriet mocht er zijn. Iedereen voelde tot in z’n tenen dat we een dierbare kwijt waren. Hoe hecht we zijn Door alle emoties heen zag ik ook iets anders. Ik zag hoe lief wij voor elkaar waren, hoe we elkaar hielpen en hoe hecht we zijn. Vanuit die saamhorigheid maakten we die dag meteen afspraken over hoe we haar werk zouden voorzetten. Want wat zij deed was zo waardevol; ze ondersteunde iedereen om diens visie en strategie waar te maken. ‘Om succesvol te zijn is een teamgevoel nodig’ Op dat moment voelde ik de eenheid in de organisatie en de bereidwilligheid om met z’n allen haar werk op te pakken. Daar was ik dankbaar voor en daar geloof ik nu nog steeds in. Hoe lastig de situatie ook is, we zetten samen onze schouders eronder. Dat is een les die ik heb geleerd na haar overlijden en die wil ik meegeven. Om succesvol te zijn is een teamgevoel nodig, we zijn een eenheid. Dat is de basis om met elkaar een oplossing te bedenken. Wel kritisch blijven Dat betekent dat we dezelfde visie hebben en dan bekijken wat is er nodig om die waar te maken. Een eenheid zijn betekent niet dat we hetzelfde moeten zijn en hetzelfde moeten denken! Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, je moet kritisch blijven. Wel is het essentieel dat we elkaar en elkaars meningen accepteren. Soms worden verschillen tussen mensen gezien als iets akeligs, iets negatiefs. Je moet met die verschillen kunnen omgaan. Ik maak het altijd bespreekbaar als ik word geraakt; waar zit het verschil en waar knelt het? Hoe zie jij dit?
Nahied deelt in een blogserie, als vestigingsdirecteur van Inholland Rotterdam en domeindirecteur Business, Finance en Law, haar visie en ervaring met betrekking tot actuele maatschappelijke thema’s. Met een verfrissende kijk op zaken, helikopterview en een dosis energie legt ze verbinding tussen de hogeschool en de buitenwereld. Rotterdam, 7 december 2023 "In Iran hadden mijn grootouders een vakantiehuis midden in het dorp. Als kind ging ik daar heel graag naar toe. Het gaf mij rust. Vanuit het huis zag ik de dorpskinderen naar school lopen. Elke dag, minstens één of twee kilometer, in de hitte. Als ik groot ben, dacht ik toen, wil ik minister worden. Want een minister kon - in mijn kinderogen - veel bereiken. Ik wilde er dan voor zorgen dat iedereen de kans heeft om het beste uit zichzelf te halen. En kan doen wat hij of zij wil. Toen ik laatst voor onderzoek in Zuid-Afrika was, kwam dat gevoel in volle hevigheid terug. Wij verbleven in Stellenbosch: het Wassenaar van Zuid-Afrika. Het is heel Europees ingericht: de boulevard, de prachtige natuur - noem maar op. Puur genieten! Maar dan rijd je van Kaapstad naar Stellenbosch en kijk je naar buiten. Eerst dacht ik: wat is dit nou? Aan de ene kant van de weg zie je prachtige villa’s met alles erop en eraan. En aan de andere kant liggen de townships. Ik kende dat niet. In Nederland heb je ook van die plekken waar oude auto’s, afval en andere troep wordt gedeponeerd. Ik dacht dat het zoiets was. Maar nee. Het waren plekken waar mensen woonden. En niet zo’n beetje mensen ook. Eén witte bedelaar En dan ga je dineren in een van die prachtige wijnlanden en zie je op korte afstand de lichtjes in de townships. En dan realiseer je je dat die mensen helemaal niet dezelfde mogelijkheden hebben als andere, witte Zuid-Afrikanen. Niks gelijke kansen! De inwoners daar hebben nergens recht op: niet op onderwijs, niet op zorg, op niets. Dat verbaasde me: de westkust van Zuid-Afrika is een welvarend gebied. Maar ik begreep de borden langs de weg opeens wel. In Nederland staat er dan iets als Let op, tien minuten vertraging. Maar daar staat: let op, hier niet uit de auto stappen - het is gewoon niet veilig genoeg. Ook ik voelde me onveilig. Ik durfde niets alleen te doen. Terwijl….als je nadenkt begrijp je wel waarom zoveel bewoners van de townships bedelen of zelfs beroven. Als je niks hebt, is het misschien logisch dat je dat doet om je kinderen te eten te geven, om in leven te blijven. De apartheid is bijna dertig jaar geleden verdwenen. Op papier. Even relativeren In Nederland hebben alle politieke partijen het over kansengelijkheid. Ik denk dan altijd: waar hebben we het hier over? Hier kan iedereen naar school, heeft iedereen recht op zorg en wordt ook je sport nog vergoed als je ouders dat niet kunnen betalen. Wel hebben sommigen meer mogelijkheden dan anderen. Denk bijvoorbeeld aan het schooladvies: daarbij wordt gekeken naar de sociale achtergrond van kinderen. Ik wil zeker niet de problemen van mensen die het moeilijker hebben bagatelliseren. Maar toch…wel even relativeren. Hier in Nederland gaat niemand dood van de honger. En die kinderen in Iran moesten misschien een eind lopen, maar ze konden wél naar school. Gelijke kansen betekent niet dat je iedereen gelijk moet behandelen. Als je dat doet, doe je de een tekort en voor de ander doe je teveel. Je moet écht kijken naar de situatie en op basis daarvan handelen. Een nieuw doel voor een betere wereld Ik vind dat we op wereldniveau aandacht moeten vragen voor die kansengelijkheid - net zoals we dat doen voor het klimaat en voor duurzaamheid. Voeg één goal toe aan de 17 doelen voor een betere wereld van de Verenigde Naties. Dat verbreedt onze kansen voor de toekomst. Ga maar na hoeveel talenten nu onaangeboord blijven! Niet alleen in de Zuid-Afrikaanse townships, maar ook in andere delen van de wereld wordt misschien maar vijf procent benut van het totale potentieel. Talenten die ons kunnen helpen bij het aanpakken van de grote uitdagingen waar de wereld voor staat. Ik weet dat ik met dit blog weinig kan bereiken. Maar alles begint met bewustwording. Daar hoop ik op bij onze studenten. Zij zijn de toekomst!"
Nahied deelt in een blogserie, als vestigingsdirecteur van Inholland Rotterdam en domeindirecteur Business, Finance en Law, haar visie en ervaring met betrekking tot actuele maatschappelijke thema’s. Met een verfrissende kijk op zaken, helikopterview en een dosis energie legt ze verbinding tussen de hogeschool en de buitenwereld. Rotterdam, 29 juni 2023 “Praten over inclusie is een trend, maar hoe handelen we ernaar? Wat hebben we nodig om niet meer te kijken naar huidskleur, religie, naam, kledingstijl? Laat je net als ik inspireren door de film Tarzan.” “Ze lopen mijn kamer binnen en gaan zitten aan tafel. Op advies van hun studieloopbaanbegeleider kloppen deze twee studenten bij me aan. Ze zijn verdrietig: ‘In elke klas waar we nieuw komen, vragen medestudenten en docenten waar we oorspronkelijk vandaan komen. Terwijl we in Nederland zijn geboren.’ Door die steeds terugkerende vraag voelen ze zich niet helemaal thuis, terwijl Nederland hun thuisland is. Waarom krijgen ze deze vraag?” Met de beste bedoeling en toch wringt het “Ik realiseer me dat een simpele vraag uit belangstelling of een opmerking veel impact kan hebben. In dit voorbeeld doen zowel de vraagsteller, als de ontvangers hun best en toch wringt er blijkbaar iets. Het gaat hier niet om wie is er schuldig aan het wringende gevoel, maar om hoe kunnen we dat veranderen? Dat is waar inclusie, volgens mij, over gaat.” Hoe handelen we inclusief? “Om echt iets te veranderen, is het belangrijk om te weten wat we precies verstaan onder inclusie. Wij roepen het alsmaar en hoe harder we roepen, hoe meer ik erachter kom hoe groot het probleem is. Praten over inclusie is een trend, belangrijker is: hoe handelen we ernaar? Wat hebben we nodig om niet meer te kijken naar huidskleur, religie, naam, kledingstijl, enzovoorts? En hoe richten we het onderwijs daarop in, zodat het van begin af aan geen probleem is voor kinderen?” Tarzan als inspiratie “Ik stel voor dat we allemaal de verantwoordelijkheid nemen om iedereen als gelijkwaardig mens te zien. Niet meer en minder dan dat; alleen de mens met dat mooie hart. Daarbij denk ik aan een scène uit de film Tarzan, waarin hij verdrietig is, omdat de apenkinderen hem niet accepteren. Tarzan rent weg en moederaap vindt hem aan de oever van een rivier. Hij kijkt naar zichzelf in het water en plakt klei op zijn gezicht.” Tarzan - Why Am I So Different “‘Waarom doe je dat?’, vraagt ze. ‘Ik ben zo anders’, antwoordt de jongen. ‘Dat ben je niet’, zegt moederaap met zachte stem. Vervolgens wijst ze Tarzan op zijn ogen, neus, oren, handen en hart. ‘We zijn precies hetzelfde’, concludeert moederaap terwijl Tarzan in haar armen kruipt voor een stevige knuffel.” “Wij mensen zijn allemaal hetzelfde én we zien er anders uit. Voor iedereen ligt er een taak om in plaats van naar de verschillen te zoeken te kijken maar naar de gemeenschappelijke dingen. Dan is het bijvoorbeeld niet meer nodig om anoniem te solliciteren op een stageplek of een baan. Of om vrouwen en meiden lastig te vallen, omdat ze zich ‘te sexy' zouden kleden.” “Die taak neem ik als moeder, docent, autochtoon, allochtoon, directeur, vrouw en dochter; altijd. Doe je mee?”
Nahied deelt in een blogserie, als vestigingsdirecteur van Inholland Rotterdam en domeindirecteur Business, Finance en Law, haar visie en ervaring met betrekking tot actuele maatschappelijke thema’s. Met een verfrissende kijk op zaken, helikopterview en een dosis energie legt ze verbinding tussen de hogeschool en de buitenwereld. Rotterdam, 6 juni 2023 "Mijn reis door Japan liet me zien hoe waardevol het communitygevoel is. Japanners zijn zo betrokken bij hun land; het is hun eigen thuis waar ze goed voor zorgen. Dat wil ik in Nederland en bij Inholland ook: laten we meer de waarde van het collectieve belang zien, want dat geeft meer voldoening en dát is positief voor de gezondheid." Behalve de mooie natuur zag ik in Japan nog iets anders heel moois. Ik geef wat voorbeelden. Mijn man en ik staan bij de bushalte te wachten. Tussen de mensen zien we een vrouw die netjes is aangekleed, ze heeft duidelijk een kantoorbaan. De bus komt over tien minuten, waarop zij een plastic tasje tevoorschijn haalt en op het perk neerlegt. Op haar knieën gaat ze erop zitten om onkruid weg te halen. Ik sta verbaasd, dit doen de burgers hier gewoon, want dan ziet het er weer netjes uit. Nergens staat een prullenbank Ander voorbeeld: een vrouw laat haar hond uit en die plast tegen een paal op de stoep. Zij haalt een spuitbusje uit haar tas en sprayt op de paal, zodat het niet zo gaat stinken. Ook nemen Japanners altijd hun afval mee naar huis om het daar weg te gooien. Nergens in het land staat een prullenbank. Allemaal engeltjes Japan kent bovendien geen werkloosheid en geen armoede. Mensen schamen zich als zij werkloos zijn en blijven én het is onbeschoft om iemand zonder werk geen baan aan te bieden. Japanners zijn ervan overtuigd dat iedereen wel wát kan. Daarom heeft iedereen een baan zijn er zo veel mensen om alles op orde te brengen. Bij de metro bijvoorbeeld; als je je boekje pakt om iets op te zoeken, komt er meteen iemand naar je toe om te helpen en om mee te lopen naar de juiste metro. Nog tien keer buigen ze voor je, alsof het allemaal engeltjes zijn. Dienend aan mensen Deze cultuur van Japanse mensen vind ik schitterend. Ze hebben een sterk communitygevoel en zien het hele land als hun eigen thuis waar ze goed voor zorgen. Ze willen dienend zijn aan mensen, vertelde de gids me. ‘Het individu heeft minder betekenis, het collectief juist heeft veel’, zei hij. Zorgen voor het collectief betekent ook dat de mensen in Japan zorgen voor ouderen. Ook al wonen ze sober, ze hebben alle voorzieningen en faciliteiten en ze leven echt mét elkaar in een community. Deze ouderen zijn ondanks hun leeftijd actief; ze doen wat ze kunnen, leven een betekenisvol leven en krijgen minder Parkinson en dementie. Kortom, bij een community horen, heeft een positief effect op je gezondheid. Hier is minder communitygevoel Hier in Nederland doen we het anders. De overheid heeft alles goed geregeld met uitkeringen, zodat mensen geen honger hoeven hebben, maar dat zorgt niet voor een sociale community zoals in Japan. Ik hoop dat wij meer de waarde van het collectieve belang gaan zien, want dat geeft meer voldoening en dat is weer positief voor de gezondheid. Kortom, in Nederland en bij Inholland mogen we dit gaan dóen: zet het collectief op de eerste plaats. Dat helpt ons om samen de schouders onder uitdagingen te zetten. En geloof me, studenten komen dan met plezier naar school. Alles regel hebben een keerzijde Overigens, hoewel het communitygevoel in Japan perfect is geregeld zie ik ook een keerzijde. Er zijn in Japan héél veel regels en die moeten strikt worden nageleefd. Daardoor hebben mensen geen ruimte om creatief te denken. Balans is dus waar het om gaat."